Jak stać się dobrym pedagogiem? Są to pytanie doniosłe. Zagadnienie to jest nie tylko interesujące, ale i trudne, stąd różnorodność odpowiedzi. W naszej próbie - poprzez tę książkę - przyjmujemy za punkt wyjścia to, że pytanie sugeruje zasadniczą osiągalność rzeczy pożądanej - dobrym wychowawcą może stać się każdy. Pod jakimi warunkami? Odpowiedź jest prosta: trzeba tego chcieć i trzeba móc tego dokonać. Pragnienie doskonałości pedagogicznej ma różne źródła, jednym z nich jest postanowienie służby. Moc niezbędną dla realizacji postanowienia można i trzeba od kogoś zaczerpnąć. Może nim być mistrz, czyli ten, kto przygotowuje do trudnego rzemiosła wychowywania ludzi. O mistrzów jednak trudno. Nie dlatego, że ich brak. Z natury rzeczy jest ich jednak niewielu: mistrzostwo jest przecież czymś wyjątkowym. A chciałoby się, by było powszechne - któż bowiem zaprzeczy, że nie sposób być pedagogiem specjalnym, nie będąc mistrzem w swej profesji. Zauważmy, iż niegdyś wychowujących mistrzów było jakby więcej: "magister" znaczyło m.in. "przełożony", ale także "mistrz", "nauczyciel", "przewodnik". Oświatę uczyniono powszechną. Ten wspaniały czyn był początkiem wielu trudności. Przezwyciężając je dokonano użytecznych innowacji. Jedna z nich to kreacja pedagogiki jako nauki, jako szczególnego zbiorowego mistrza przyszłych nauczycieli. W naszym opracowaniu chcemy opowiedzieć kształcącemu się pedagogowi o zadziwiającym zjawisku, jakim jest nauka. Oczywiście, ograniczeni postawionym zadaniem zajmiemy się tylko niektórymi jej aspektami. Najważniejszy z nich wiąże się z pytaniem: jak zapewnić sobie uczestnictwo w uprawianiu i, być może, w rozwoju owej pedagogiki-nauki, zbiorowego mistrza przyszłych wychowawców? Nasza odpowiedź brzmi tak: dla wykonania każdej pracy potrzeba rzeczywistości, do której się odnosi, sprawcy, który ją przedsięweźmie, i narzędzia, które ją umożliwi. To narzędzie, współtworzące pedagogikę jako naukę, zwie się metodą. Nasza książka ma za przedmiot metody poznawcze szczególnie użyteczne w dziedzinie praktyki wychowania. Stąd nazwa całości - "Metody badań pedagogicznych (w zarysie)", a także dobór treści poszczególnych części. Książka jest skryptem akademickim. Jak każdy podręcznik przynosi treści znane i uznane. Nie znaczy to, iż jest powtórzeniem. Przeciwnie, wolno przypuścić, że ma oryginalny układ, a także odwagę podejmowania problematyki zarazem trudnej, ważnej i pomijanej w innych dziełach.

Głównym celem niniejszej publikacji jest przedstawienie naukowego, socjologicznego oglądu procesu adaptacji społecznej w warunkach migracji, a przede wszystkim strategii adaptacyjnych przyjmowanych przez rodziny młodych migrantów polskich mieszkających w Londynie. Książka jest próbą spojrzenia na problem z perspektywy dwóch pokoleń – rodziców i dzieci, które w tym samym czasie i w tych samych warunkach społecznych znalazły się na emigracji i jednocześnie podejmują działania kształtujące ich nową rzeczywistość społeczną. Koncept prezentowanych w książce badań zakładał czasowo-przestrzenne ujęcie problematyki, na który składają się doświadczenia wyniesione z Polski i te zdobyte na emigracji oraz perspektywa przyszłościowa, którą przyjmują migranci. Dokładnie w takim ujęciu traktowane są strategie adaptacyjne.